تا نلغزی که ز خون راه پس و پیش ترست

آدمی دزد ز زردزد کنون بیشترست

گربزانند که از عقل و خبر می دزدند

خود چه دارند کسی را که ز خود بی خبرست

خود خود را تو چنین کاسد و بی خصم مدان

که جهان طالب زر و خود تو کان زرست

که رسول حق الناس معادن گفته ست

معدن نقره و زرست و یقین پرگهرست

گنج یابی و در او عمر نیابی تو به گنج

خویش دریاب که این گنج ز تو بر گذرست

خویش دریاب و حذر کن تو ولیکن چه کنی

که یکی دزد سبک دست در این ره حذرست

سحر ار چند که تاریست حساب روزست

هر که را روی سوی شمس بود چون سحرست

روح ها مست شود از دم صبح از پی آنک

صبح را روی به شمس است و حریف نظرست

چند بر بوک و مگر مهره فروگردانی

که تو بس مفلسی و چرخ فلک پاک برست

مغز پالوده و بر هیچ نه در خواب شدی

گوییا لقمه هر روزه تو مغز خرست

بیشتر جان کن و زر جمع کن و خوشدل باش

که همه سیم و زر و مال تو مار سقرست

یک شب از بهر خدا بی خور و بی خواب بزی

صد شب از بهر هوا نفس تو بی خواب و خورست

از سر درد و دریغ از پس هر ذره خاک

آه و فریاد همی آید گوش تو کرست

خون دل بر رخت افشان به سحرگاه از آنک

توشه راه تو خون دل و آه سحرست

دل پرامید کن و صیقلیش ده به صفا

که دل پاک تو آیینه خورشید فرست

مونس احمد مرسل به جهان کیست بگو

شمس تبریز شهنشاه که احدی الکبرست